Dick’s Lost Gloves(Music)

Morning breeze through the classroom door

สายลมยามเช้าพัดผ่านประตูห้องเรียน

รองเท้าเล็ก ๆ กระทบพื้นเป็นจังหวะเบา ๆ

Little shoes tapping on the floor

Coats and hats hung in a line

เสื้อโค้ตกับหมวกเรียงรายอยู่บนผนัง

รอยยิ้มสามสิบดวงเปล่งประกายอย่างอ่อนโยน

Thirty smiles that softly shine

When the sun began to fade

Two blue gloves on the floor were laid

เมื่อตะวันเริ่มลับแสงลง

ถุงมือสีน้ำฟ้าสองข้างวางอยู่บนพื้น

“ของใครกันเอ่ย?” มิสอรุณีถามขึ้นเบา ๆ

แต่ความเงียบก็ปกคลุมทั่วทั้งห้องเรียน

“Whose are these?” Miss Aruni asked

But silence filled the room at last

ถุงมือสีฟ้าอยู่ไหนกันนะ

Oh, little blue gloves, where could you be?

The winter breeze whispers softly

ลมหนาวพัดมาแผ่วเบา

แม้ของจะหายแต่หัวใจเรา

Though things get lost, our hearts still glow

Warm as always, day by day

ยังอุ่นเหมือนเดิมทุกวัน

“Dick, my dear, are these your pair?”

“ดิ๊กจ๋า นี่ถุงมือของหนูหรือเปล่า?”

“ใช่ครับคุณครู แต่ของผมหายไปแล้วครับ”

“Yes, Miss — but mine aren’t there”

Laughter sparkled, hearts so kind

เสียงหัวเราะส่องประกายจากใจที่อ่อนโยน

ความอบอุ่นและความรักยังอยู่รอบตัวเสมอ

Warmth and love they’d always find

ถุงมือสีฟ้าอยู่ไหนกันนะ

Oh, where are the blue gloves now?

Yet smiles remain every day

รอยยิ้มยังอยู่ทุกวัน

แม้ของจะหายแต่หัวใจเรา

Even if things go astray

Our hearts never turn cold, not one day

ไม่เคยเย็นชาเลยสักวัน

So in that class of winter’s chill

ในห้องเรียนที่หนาวเหน็บวันนั้น

ความรักและเสียงหัวเราะยังคงอยู่

Love and laughter linger still

Blue gloves lost, but no one’s sad

ถุงมือหายไป แต่ไม่มีใครเศร้าเลย

เพราะความอบอุ่นนั้นอยู่ในหัวใจของทุกคน

For warmth was found in hearts they had