The Teacher’s Question(Music)

Little footsteps walking down the same old street

ก้าวเท้าเล็ก ๆ เดินไปตามถนนสายเดิม

โรงเรียนอยู่ใกล้บ้าน ที่ซึ่งแสงแดดอาบไล้

School is near the house where the sunlight meets

Every single day he comes home right on time

ทุกวันเขากลับบ้านตรงเวลาเสมอ

ด้วยหัวใจสงบเงียบและจิตใจที่สบาย

With a quiet heart and a peaceful mind

But Friday felt heavier in the fading light

แต่วันศุกร์นั้นกลับหนักอึ้งกว่าปกติ ในแสงเย็นที่เริ่มจาง

แม่เห็นหน้าเขา ก็รู้ทันทีว่ามีบางอย่างผิดไป

Mother saw his face and knew something wasn’t right

“Why are you late, my boy?” she softly asked

“ทำไมวันนี้กลับมาช้าล่ะลูก?” เธอถามอย่างอ่อนโยน

และเขาเงยหน้าขึ้นช้า ๆ ก่อนจะตอบ

And he looked up slow before answering back

“คุณครูถามคำถาม แต่ไม่มีใครตอบเลยครับ

“My teacher asked a question, but no one spoke

The silence in the classroom felt like heavy smoke

ความเงียบในห้องเรียนเหมือนควันหนาทึบ

ก็เลยส่งผมไปหาครูใหญ่ เห็นไหมครับ

So she sent me to the headmaster, you see

No one gave the answer… no one but me.”

ไม่มีใครตอบเลย… ไม่มีใครนอกจากผม”

ไม่มีใครเลย… นอกจากผมคนเดียว

No one but me… except me.

Sometimes truth is quiet, sometimes truth is small

บางครั้งความจริงก็เงียบงัน บางครั้งก็เล็กจิ๋ว

แต่เสียงเล็ก ๆ ก็สามารถยืนหยัดได้เสมอ

But even little voices can still stand tall

And sometimes being right can feel lonely too

และบางครั้งการทำสิ่งที่ถูกต้องก็อาจทำให้รู้สึกโดดเดี่ยวได้

แต่ความกล้าจะเติบโตในเด็กที่กล้าพูดความจริง

But courage grows in children who dare to speak true

“My teacher asked a question, but no one spoke

“คุณครูถามคำถาม แต่ไม่มีใครกล้าตอบเลย

ความเงียบในห้องเรียนหนักเหมือนหมอกควัน

The silence in the classroom felt like heavy smoke

So she sent me to the headmaster, you see

ก็เลยส่งผมไปหาครูใหญ่ อย่างที่เห็นนี่แหละครับ

ไม่มีใครให้คำตอบเลย… นอกจากผมคนเดียว

No one gave the answer… no one but me.”

No one but me… except me.

ไม่มีใครเลย… ยกเว้นผมเอง