A Visit to Loei Province(Music)

In a quiet little village, where the evenings fall slow,

ในหมู่บ้านเล็กเงียบสงัด ที่เย็นย่ำค่อย ๆ ละมุนลงช้า ๆ

แม่มักนั่งข้างหน้าต่าง ตรงที่ลมอ่อน ๆ พัดผ่าน

Mother sits by the window where the soft winds blow.

Her son named Ches, he moved far away,

ลูกชายของเธอชื่อเชส เขาย้ายไปไกลแสนไกล

เขาบอกว่า “ผมจะไปทำงานในเมือง แล้วส่งเงินมาให้นะแม่”

Said, “I’ll work in the city, send money someday.”

But coins can’t hold a heart together,

แต่เหรียญเงินไม่เคยประสานหัวใจให้กลับมาชิดกันได้

และความห่างไกลเติบโตเหมือนฤดูกาลที่ผลัดเปลี่ยน

And distance grows like changing weather.

The house is full of air and time,

บ้านยังคงเต็มไปด้วยอากาศ และเวลา

แต่ไม่มีอะไรในนั้น ทำให้รู้สึกว่าเขายังเป็นของแม่อยู่เลย

But none of it feels like he’s still mine.

ทำไมความเงียบถึงดังกึกก้องเหลือเกิน?

Why does silence ring so loud?

Why does love feel lost in crowds?

ทำไมความรักถึงดูเหมือนหลงหายไปในหมู่ผู้คน?

แม่ไม่ได้ต้องการทองคำ แม่ไม่ได้ต้องการอะไรหรูหรา

I don’t need gold, I don’t need much—

Just to hear your voice, just to feel your touch.

แค่ได้ยินเสียงของลูก… แค่ได้รู้สึกถึงการกอดของลูกก็พอแล้ว

หัวใจของแม่รอสายโทรศัพท์ที่ไม่เคยดังกลับมา

My heart waits on a call that never comes home,

A mother waits for a phone that she can’t even own.

แม่คนหนึ่งรอโทรศัพท์…ที่ตนเองยังไม่มีไว้ใช้ด้วยซ้ำ

She took the train on a Sunday, slow across the land,

แม่ขึ้นรถไฟในวันอาทิตย์ เดินทางช้า ๆ ผ่านผืนดินยาวไกล

มือของแม่แก่แล้ว แต่ยังสั่นไหวเหมือนเม็ดทรายปลิวอยู่ดี

Her hands were old, but they still trembled like sand.

She stood at his doorway, hope warm in her chest,

เธอยืนอยู่หน้าประตูของลูก หัวใจเต็มไปด้วยความหวังอันอุ่นอ่อน

แม่พูดว่า “ลูกของแม่… หัวใจของแม่… แค่อยากได้พักบ้าง”

Said, “My son… my heart… I just want to rest.”

He laughed a little, innocent and free,

เขาหัวเราะเบา ๆ อย่างไร้เดียงสา ปราศจากความรู้สึกใด ๆ

“แม่ครับ… แม่ไม่มีโทรศัพท์ให้ผมโทรหานี่นา”

“Mother, you’ve no phone for you to call me.”

And she smiled so gently, but inside she cried—

และแม่ก็ยิ้มอย่างอ่อนโยน… แต่ภายในนั้นร้องไห้อยู่

ความเจ็บปวดบางอย่างไม่เคยปรากฏออกมา แต่มันอยู่ในใจเสมอ

Some pain doesn’t show, it just lives inside.

ทำไมความเงียบถึงดังกึกก้องเหลือเกิน?

Why does silence ring so loud?

Why does love feel lost in crowds?

ทำไมความรักถึงดูเหมือนหลงหายไปในหมู่ผู้คน?

แม่ไม่ได้ต้องการทองคำ แม่ไม่ได้ต้องการอะไรหรูหรา

I don’t need gold, I don’t need much—

Just to hear your voice, just to feel your touch.

แค่ได้ยินเสียงของลูก… แค่ได้รู้สึกถึงการกอดของลูกก็พอแล้ว

หัวใจของแม่รอสายโทรศัพท์ที่ไม่เคยดังกลับมา