How Much Do You Want for This One(Music)

In a small shop in the middle of town

ในร้านเล็ก ๆ กลางใจเมือง

ภาพวาดแขวนอยู่ สีเริ่มจางลง

Paintings hanging up, colors fading down

Not a treasure, not gold to keep

ไม่ใช่สมบัติ ไม่ใช่ทองให้เก็บ

เป็นเพียงเรื่องราวเงียบ ๆ ที่นิ่งและลึก

Just quiet stories lying still and deep

One day she walked in slow and soft

วันหนึ่ง เธอเดินเข้ามาช้า ๆ และนุ่มนวล

ดวงตาเหมือนใครคนหนึ่งที่เสียใจมามาก

Eyes like someone who had lost a lot

She stopped and stared at a field of green

เธอหยุดแล้วจ้องมองทุ่งสีเขียว

ม้าเหล่านั้นวิ่งอยู่ในความฝันอันเงียบงัน

Horses running in a silent dream

She whispered low, like the wind at night

เธอกระซิบเบา ๆ เหมือนสายลมยามค่ำคืน

“อันที่ดูเหมาะสมที่สุด…ราคาเท่าไหร่คะ?”

“How much for the one that felt so right?”

เขาพูดว่า “ยี่สิบปอนด์ นั่นคือราคาที่ต้องการ”

He said, “Twenty pounds, that’s what I need.”

She closed her eyes like a heart that bleeds

เธอหลับตา ราวหัวใจที่เจ็บปวด

“ฉันให้ได้แค่สองค่ะ” เธอพูดเบา ๆ

“I can give you two,” she said with a small breath

Not anger, not pain, just what she had left

ไม่โกรธ ไม่เจ็บปวด เป็นเพียงสิ่งที่เหลือในตัวเธอ

เขาพูดว่า “แค่ผืนผ้าใบก็คุ้มค่ามากกว่านี้แล้ว”

He said, “Just the canvas is worth more than that.”

She smiled, so tired, almost at the end

เธอยิ้มอย่างเหนื่อยล้า ใกล้ถึงจุดสิ้นสุด

“อาจจะเป็นแบบนั้น” เธอกระซิบ

“Maybe so,” she whispered then

“But it was clean then… it was clean then.”

“แต่ตอนนั้นมันสะอาด… ตอนนั้นมันสะอาดจริง ๆ”

We all were clean once

เราทุกคนเคยสะอาดบริสุทธิ์มาก่อน

ก่อนโลกสัมผัสตัวเรา

Before the world touched us

Before love broke us

ก่อนความรักทำให้เราพัง

ก่อนความทรงจำทำให้เรามีรอยด่างพร้อย

Before memories stained us

ยี่สิบปอนด์… สำหรับสิ่งที่เราเคยเป็น

Twenty pounds for what we used to be

But the price of time is never free

แต่ราคาของเวลาไม่เคยฟรี

และหัวใจไม่เคยคงเดิมเหมือนวันเริ่มต้น

And hearts don’t stay the way they begin

No matter how hard we hold them in

ไม่ว่าเราจะพยายามเก็บไว้แค่ไหน

เขามองเธอแล้วเข้าใจสิ่งที่เธอต้องการสื่อ

He looked at her and knew what she meant

When she whispered, barely in the wind

เมื่อเธอกระซิบ แทบจะปลิวไปกับสายลม

“อาจจะเป็นแบบนั้น… แต่ตอนนั้นมันสะอาดจริง ๆ”

“Maybe so… but it was clean then.”

Yeah… it was clean then.

ใช่… ตอนนั้นมันสะอาดจริง ๆ