Please Sing Us Something(Music)

Mr. Chanont loved to sing his songs

คุณชนนท์รักที่จะร้องเพลงของเขา

แม้ว่าทำนองจะเพี้ยนไปบ้างเสมอ

Even though the notes were always wrong

He went to dinner with some friends last week

สัปดาห์ที่แล้ว เขาไปร่วมทานอาหารค่ำกับเพื่อน ๆ

แสงไฟอบอุ่น เสียงหัวเราะเบา ๆ และเสียงอ่อนโยนดังขึ้น

Warm lights, soft laughter, gentle voices speak

After the meal, they gathered ’round

หลังมื้ออาหาร ทุกคนรวมตัวกัน

เจ้าภาพยิ้มโดยไม่ส่งเสียง

The hostess smiled without a sound

She said, “Please sing for us tonight.”

เธอพูดว่า “คืนนี้ร้องเพลงให้เราฟังหน่อยนะ”

ใบหน้าของเขาสว่างไสวเหมือนแสงเช้า

His face lit up like morning light

เขาร้องเพลงถึงภูเขาสูงและเสรี

So he sang of mountains high and free

Of Thailand skies and memories

ถึงท้องฟ้าและความทรงจำของเมืองไทย

แต่เสียงเขาแหบแห้ง ทำนองไม่ตรง

But his voice was rough, his tune not right

Still he sang with all his might

แต่เขายังร้องด้วยหัวใจเต็มเปี่ยม

และมีคนร้องไห้ น้ำตาร่วงช้า ๆ

And someone cried, tears falling slow

For reasons none of us could know

ด้วยเหตุผลที่ไม่มีใครเข้าใจ

ไม่ใช่เพราะแผ่นดินหรือทิวทัศน์ไกลโพ้น

Not for the land or distant scenes

But for the music and what it means

แต่เพราะดนตรีและความหมายของมัน

A small woman with the darkest eyes

หญิงตัวเล็ก ดวงตาคมเข้ม

ปล่อยความรู้สึกออกมาอย่างเปิดเผย

Let her feelings fall, no disguise

A young man asked her soft and kind,

ชายหนุ่มถามเธอเบา ๆ และอ่อนโยน

“คุณรักเมืองไทยในใจไหม?”

“Do you love Thailand in your mind?”

She shook her head and softly sighed

เธอส่ายหัวและถอนหายใจเบา ๆ

ด้วยเสียงสั่นเครือ แต่เปิดกว้างเต็มใจ

With trembling voice, yet open wide

“No, I’ve never seen those mountain streams

“ไม่เลย ฉันไม่เคยเห็นลำธารภูเขานั้น

ไม่เคยเดินไปในที่ที่เพลงของเขาฝันถึง

Never walked where his song dreams

I’m not Thai, I’ve never been

ฉันไม่ใช่คนไทย ไม่เคยไป

ไปยังดินแดนไกลที่เขาร้องเพลงถึง

To that far land he’s singing in

But I’m a singer,” she said so true

แต่ฉันเป็นนักร้อง” เธอกล่าวด้วยความจริงใจ